naailes

In Zwitserland liggen ze in een deuk, zeker mijn vriendinnen met wie ik vroeger op school naailes had....en mijn lerares zou flauwvallen. Ik had er altijd zo een hekel aan, vond het maar moeilijk gepriegel en het werd toch nooit mooi. Gewoon een frustrerende bezigheid vond ik dat. Maar nu in Togo....
zit ik met de wezen alle kleren te herstellen. Ha, ha...maar die zien er opk echt niet uit. Geen rits, geen knopen, geen ekastiek meer, scheuren, gaten, noem maar op.
En ik vind het leuk om met ze te priegelen. Zij zijn blij dat de kleren niet van hun kont vallen en ik neem het niet zo nauw als de steek er wat scheef of te groot is. Super dankbaar werk. Iedereen ( jonge/meisje/ jong en oud)komt met zijn/haar kleren en we gaan samen kijken hoe we het aanpakken.
Moest dat dven kwijt. En de sfeer is heel goed. Ja, we zingen ook papageitje leef je nog en andere franse liedjes heb ik ze geleerd. Ze zingen namelijk vooral religieuse liedjes en ik moet soms ook wat anders horen....